SAM therapeute Tischa Neve schrijft regelmatig een column voor het vaktijdschrift van de Nederlandse Vereniging voor Autisme. Hieronder een column over één van haar ervaringen als SAM therapeut met een SAM kind.

Bijzonder
Alle kinderen die ik bij Stichting SAM zie zijn bijzonder. Allemaal heerlijk om mee te werken, ieder zo uniek en bijzonder. En soms is er een kind en een gezin bij die je voor altijd bijblijft en die een speciaal plekje in je hart veroveren. Toen Finn in zijn buggy aan kwam rijden zag ik het meteen: een kind voor mij. Een knalgroene grote bril had hij op zijn neus en hij keek me ondeugend en wat argwanend aan. Niet dat hij een bril nodig heeft hoor, hij vindt hem mooi en het kader om door te kijken denk ik heel prettig en overzichtelijk dus hij gaat geen moment van zijn neus. Achter de buggy liepen de uitgeputte ouders van Finn. Ze maakten op dat moment een hele zware tijd door. Vanwege Finn die pittig en heel zwaar was thuis met zijn boze buien en enorme dwanghandelingen, zeker naast de 1 jarige tweeling. En omdat ze al een tijdlang te maken hadden met overlijden van een ouder en een ernstig zieke andere ouder.

Ik heb genoten van het werken met Finn en zijn ouders. Finn gaf bij de dolfijnen een heel mooi inzicht in hoe hij met dingen omgaat en wat voor hem moeilijk is. Hij kon tussen veel loze woorden door zo mooi aangeven wat hij voelde of wilde, je moest daarvoor alleen heel goed luisteren en hem volgen. En die tijd had ik. Finn heeft ook zo mooi al zijn krachten laten zien: zijn humor, zijn doorzettingsvermogen en zijn dappere kant om steeds toch te proberen en doen wat hij heel spannend of moeilijk vond. Soms wilde hij niks. Kreeg ik hem niet uit zijn dwanghandelingen, niet mee naar beneden en ook niet het water in. Nu heb ik met deze bijzondere kinderen een engelengeduld, maar o wat kwam ik mezelf soms tegen op die momenten. Irritatie, wanhoop…. ik wilde Finn en zijn ouders zo graag helpen dat ik dan even vergat om Finn te volgen, hem volledig te accepteren en het te laten lopen zoals het liep.

Het was zo’n bijzonder proces, met een lach en een traan, onverwachts mooie momenten en  handvatten om met Finn thuis meer rust te vinden. En die grepen ouders met beide handen aan. Wat een respect en warmte voelde ik voor deze mensen die het zo zwaar hebben en zo hun best doen rustig te blijven met hun zoon, al lukt dat echt niet altijd. Dat kan ook niet, ik ondervond dat al tijdens de sessies. Heel veel grootse veranderingen hebben we niet bereikt maar in de kaart van moeder aan mij bij de laatste sessie stond iets waar geen grootse verandering tegenop kan:
‘Jij hebt mij vanaf het eerste moment dat je Finn zag en met hem werkte mijn zoon weer teruggegeven. Weer laten zien hoe mooi en lief hij is, dat was ik daarvoor even kwijt’.
Daar word ik nou stil van. Mooier kan toch niet?