Niels bij de dolfijnen
Vorig jaar zomer waren we een dagje naar het dolfinarium in Harderwijk.
Nu is Niels geen groot fan van dieren, dus we waren wat gespannen over hoe de dag zou verlopen, maar we vinden dat je sommige dingen moet blijven proberen, al is het alleen maar omdat zijn zusje het wel leuk vind. Al vroeg op de dag gingen we naar de grote Droomwens show in het grote theater. Gelukkig is het in het dolfinarium goed geregeld voor rolstoelers en aangepaste buggy’s zodat we lekker vooraan zaten. De show begon, en vol verwachting keken we naar Niels, hoe zou hij het vinden? Tot onze verbazing zat hij te stralen en genoot hij met volle teugen van de dolfijnen. Hij deed zelfs de gebaren van de trainers mee om de dolfijnen te laten springen! Daar zit je dan, enkele minuten nog heel erg gespannen, en nu met tranen in je ogen van geluk en ontroering.
Het volgende stress moment liet helaas niet lang op zich wachten; de show was afgelopen, en daar was Niels hert niet mee eens. Luid krijsend en schoppend reden we hem naar buiten, langs de ongeveer 1000 nieuwe wachtenden, die natuurlijk uitgebreid moesten bekijken wat zich afspeelde. En dan ben je met je gezicht nog betraand van het geluk van enkele minuten geleden ineens de attractie. Bedankt Niels!
Weer een mooi voorbeeld van het leven met TSC; het ene moment stress, het volgende moment blijdschap en daarna weer stress enz. Uiteindelijk hebben we de show vier keer bekeken, toen vond zelfs Niels het mooi geweest.
In het dolfinarium viel mijn oog op een poster waarop stond dat je je kon aanmelden voor Dichter bij dolfijnen, je mag dan een dolfijn aanraken en op de foto. Het leek me een mooie gelegenheid om te zien of Niels inderdaad een klik zou hebben met dolfijnen, omdat we in de toekomst dolfijntherapie wilden gaan doen. Helaas was het die dag al helemaal vol geboekt, maar de dame achter de balie wist mij wel te vertellen dat er in het dolfinarium ook dolfijntherapie werd gegeven, en dat er niet eens een wachtlijst was! Ik had Niels bij me, en zij dacht dat hij een geschikte kandidaat zou zijn.
We meldden hem aan, en na het invullen van heel veel belangrijke gegevens over Niels werden we uitgenodigd voor een gesprek. Na het positieve gesprek waarin we doelen bespraken die wij wilden halen( beter slapen, concentratie, minder frustraties en betere communicatie), mocht Niels 1 februari komen.
Er zijn drie kinderen per sessie, steeds dezelfde. De therapie is zeven sessies, van 9 tot 12 uur, in dit geval op dinsdag. Het is dan zes keer achter elkaar, en dan de zevende keer na zes weken. Ieder kind heeft zijn eigen therapeut die van tevoren aan het kind gelinkt wordt, en in Niels zijn serie twee observanten die alles uitgebreid opschrijven. Verder zijn er gastvrouwen die de ouders en gasten begeleiden, je mag per keer twee gasten meenemen, bijvoorbeeld begeleiders van school en natuurlijk opa’s en oma’s.
En dus togen we in de hele vroege ochtend naar Harderwijk, voor de files uit, vol verwachting over die ochtend. We waren er te vroeg, maar op aanraden van Marlou die ons begeleid, dronken we eerst koffie bij hotel Monopole, waar we van harte welkom waren met ons ietwat drukke baasje!
Op de afgesproken tijd werden we opgehaald en maakten we kennis met Ineke, Amanda en Wilma. Eén van ons ging mee om Niels om te kleden in zijn wetsuit, dat viel niet mee voor Niels! Wat zit zo’n pak strak en wat is het raar allemaal! Onder luid gekreun en gesteun werd Niels in het pak gehesen, en mocht hij mee naar de glaswand waar spelletjes worden gedaan met de dolfijnen. Zoals verwacht ging Niels direct Ineke uitproberen, maar ze had hem meteen door. Daarna naar het vlonder, waar het eerste echte contact werd gemaakt met Niels zijn eigen dolfijn. Prachtig, zijn verbaasde reactie! Door middel van beloning wordt Niels aangeleerd dat hij soms moet wachten, en netje moet vragen of hij een visje mag geven. Doet hij dit niet, gebeurd er ook niets. De dolfijn is zijn beloning. Ook door gebaren te leren, laat Niels de dolfijn springen, op de rug liggen, zwaaien, zingen en toeteren. Door de koptelefoon die aan de camera vastzat waarmee de sessie wordt gefilmd hoorden we Niels keurig in een hele zin zeggen ’Nathalie, mag ik de dolfijn een visje geven?” Dit zijn ongeveer twee keer zoveel woorden als dat hij normaal gebruikt!
Na dit onderdeel komt het leukste deel, het water in! Maar dat is gek, er komt koud water in je pak, en je mag met je schoenen het water in! De verbazing en verrukking zijn van z’n gezicht af te lezen! Er worden liedjes gezongen, en ze spelen met de dolfijnen die in grote getale rondzwemmen. De kinderen staan tot de middel in het water, hoewel Niels al snel kopje onder ging van de pret!
Na de sessie helpt één van ons met douchen en volgt een gesprekje met de therapeute terwijl Niels in een andere ruimte is( met begeleiding)
De dagen erna is Niels heel ontspannen en maakt een gelukkige indruk. We zien geen boze buien, en hij slaapt beter! We kunnen haast niet geloven dat dit nu al het resultaat zou zijn.
In de weken die volgen laat Niels zich van al zijn kanten zien tijdens de sessies. Ineke verzekerd ons dat ook een dwarse dag erbij hoort. Gelukkig, we hebben een “normaal”speciaal kind! Ze weet ons te vertellen dat Niels naast TSC en autisme, ook dyspractisch is, kortgezegd kan hij een opdracht niet omzetten in actie, tenzij je de opdracht in hele kleine stukjes hakt. Bijvoorbeeld de vraag”Niels trek je jas aan”ga je opsplitsen in ga maar naar de gang, en dan, pak je jas van de kapstok, en dan doe je arm in de mouw,enz.
Nu na alle sessies, is Niels nog steeds blij,ontspannen en slaapt hij nog steeds goed. Hij praat beter en is bijna nooit meer gefrustreerd. Hij lijkt een jaar te zijn gegroeid in zijn ontwikkeling in enkele weken. Natuurlijk denk je na over deze verandering en waar dat nu door komt. We zijn tot de conclusie gekomen dat het is een wisselwerking is van beter begrepen worden door een andere benadering en daardoor minder boos zijn. Als je minder boos bent, slaap je ook rustiger. Hij heeft meer zelfvertrouwen gekregen, en is dus zekerder van zichzelf.
Ook realiseren we ons dat we hem soms te klein benaderen, maar de grilligheid van TSC vraagt daar soms ook om. We hebben nog veel meer handvatten gekregen om het contact en de omgang met Niels beter te maken, en allemaal met goed resultaat. Het is lekker om alles weer eens door andere ogen en vanuit een andere invalshoek te zien.
Dolfijntherapie neemt de handicap van je kind niet weg, maar je leert er wel op een andere manier mee om te gaan. Voor ons is het een zeer waardevolle reis geweest die de investering dubbel en dwars waard is geweest!